W dawnych czasach miejsce zajmowane obecnie przez arsenał należało do folwarku proboszczowskiego, którego grunty rozciągały się niemal w całej południowo-zachodniej części obecnego śródmieścia. Ten teren został zakupiony przez pruskie władze wojskowe, które w latach 1843-44 wzniosły, do dziś zachowany gmach arsenału.
Wówczas był on jednym z najbardziej okazałych budynków w mieście. Na początku XX w. w budynku umieszczono okręgowe dowództwo i skład broni Landwehr (Obrony Krajowej) dla obszaru powiatu chodzieskiego, do którego Piła należała do 1914 roku. Początkowo otoczenie arsenału stanowiły w większości pola i ogrody oraz nieliczne, w większości parterowe domy. Przebiegała tędy droga w kierunku Poznania, przy samym arsenale zakręcająca pod kątem prostym w kierunku wschodnim (obecne ulice Śródmiejska i 1 Maja).
Dopiero w drugiej połowie XIX wieku odcinek przy zbrojowni (odpowiadający dzisiejszej ul. 1 Maja) rozpoczęto zabudowywać kamienicami. Zabudowa zachodniej strony Posener Straße (ul. Śródmiejska) dochodziła aż do samego arsenału, który od północnego zachodu stykał się z piętrowym budynkiem, w którym mieścił się hotel Hilla, często goszczący oficerów Landwery.
W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku wyburzono hotel i wytyczono w jego miejscu ulicę. W 1881 r. część pomieszczeń arsenału została przystosowana na koszary dla landwerzystów. 11 lutego 1888 r. ostatecznie ustaliła się oficjalna nazwa instytucji mieszczącej się w budynku – Königliche Bezirkskommando Schneidemühl (Królewska Komenda Okręgowa Piła), która obowiązywała aż do końca I wojny światowej.
Na początku XX wieku powiększono go od strony zachodniej, gdzie na wąskiej przestrzeni między arsenałem a sąsiednią kamienicą dobudowano jednoosiowy piętrowy łącznik, który od starszej części odróżnia się większymi oknami. Od strony podwórza natomiast arsenał zyskał dodatkową trzecią kondygnację. Już w okresie międzywojennym nad wspomnianym łącznikiem od zachodu nadbudowano drugie piętro. Landwera została zlikwidowana w 1919 r. na podstawie artykułu 173. Traktatu Wersalskiego.
Koniec wojny przyniósł zmiany w sposobie użytkowania budynku. Po roku 1945 zaczął on pełnić funkcję mieszkalną, co też nie zmieniło się do dziś. W czasach PRL wygląd budynku został znacznie zmieniony za sprawą otynkowania ceglanych elewacji.
Obecnie budynek został poddany kompleksowej rewitalizacji.
ENGLISH
